Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης παραμένει ένα ζωντανό πρόσωπο πίστης και ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπους. Με τη ζωή του και τα λόγια του, φώτισε την πνευματική πορεία πολλών, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης ή μόρφωσης.Ο Άγιος Παΐσιος γεννήθηκε ως Αρσένιος Εζνεπίδης στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, λίγο πριν την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η οικογένειά του βρέθηκε στην…
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης παραμένει ένα ζωντανό πρόσωπο πίστης και ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπους. Με τη ζωή του και τα λόγια του, φώτισε την πνευματική πορεία πολλών, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης ή μόρφωσης.
Η ζωή του πριν τον μοναχισμό
Ο Άγιος Παΐσιος γεννήθηκε ως Αρσένιος Εζνεπίδης στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας, λίγο πριν την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η οικογένειά του βρέθηκε στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, πρώτα στην Κέρκυρα και αργότερα στην Κόνιτσα. Βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος του έδωσε το όνομά του, προφητεύοντας τη μελλοντική του αγιότητα.
Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για την προσευχή και τη μελέτη των βίων των Αγίων. Παρά την ευσέβεια του, εργάστηκε ως ξυλουργός και στη συνέχεια υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως ασυρματιστής, ακόμη και κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι εμπειρίες του εκεί τον έφεραν συχνά αντιμέτωπο με τη δυστυχία, αλλά η ψυχή του παρέμενε στραμμένη στον Θεό.
Μοναστική ζωή στο Άγιον Όρος
Το 1950, μετά την αποστράτευσή του, πήγε στο Άγιον Όρος. Πρώτος του σταθμός ήταν η Μονή Εσφιγμένου και έπειτα η Μονή Φιλοθέου, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα «Αβέρκιος». Στη συνέχεια, επέλεξε να ζήσει σε πιο απομονωμένα μέρη του Αγίου Όρους, ακολουθώντας έναν αυστηρό ασκητικό τρόπο ζωής. Το 1958 επέστρεψε για λίγο στην Κόνιτσα και εγκαταστάθηκε στη Μονή Σταμίου, όπου και ενίσχυσε την πνευματική ζωή της περιοχής.
Το 1964, εγκαταστάθηκε οριστικά στην Καλύβη της Παναγούδας, κοντά στη Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, αφιερωμένος στην προσευχή, τη νηστεία και την πνευματική καθοδήγηση όσων τον επισκέπτονταν. Παρά την επιθυμία του για απομόνωση, πλήθος κόσμου έφτανε στην πόρτα του αναζητώντας παρηγοριά και καθοδήγηση. Ο λόγος του ήταν γεμάτος σοφία και ταπεινότητα, ενώ πολλοί μιλούσαν για τη διορατικότητα και το προορατικό του χάρισμα.
Η ασθένεια και η τελευταία περίοδος της ζωής του
Τον Μάρτιο του 1993, διαγνώστηκε με προχωρημένο καρκίνο. Είχε έντονους πόνους και αιμορραγία και τελικά μεταφέρθηκε, έπειτα από πιέσεις των δικών του, στο Θεαγένειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Υποβλήθηκε σε χειρουργείο, αλλά αρνήθηκε οποιαδήποτε άλλη θεραπεία, όπως χημειοθεραπείες.
Χαρακτηριστικά είπε: «Δεν θέλω να ταλαιπωρηθώ παραπάνω. Θέλω να ζήσω φυσιολογικά ό,τι μου χαρίσει ο Θεός.» Για εκείνον, η ασθένεια ήταν ευκαιρία εξαγνισμού και έλεγε πως «ο πόνος εξαγνίζει» και πως μέσα από την ασθένεια, ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται ολοκληρωτικά τον Θεό. Έβλεπε την περιπέτειά του ως μια πνευματική δοκιμασία, μέσα στην οποία μπορούσε να παραμείνει ενωμένος με τον πόνο των άλλων.
Ο Άγιος Παΐσιος εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Ετάφη εκεί, όπου και σήμερα συρρέουν πλήθη πιστών. Η σωματική του κατάπτωση αποδίδεται συχνά στην αυστηρή άσκηση, την ελάχιστη διατροφή και τις ατελείωτες ώρες αγρυπνίας και προσευχής.
Η αγιοποίηση και η μνήμη του
Η επίσημη αγιοποίησή του πραγματοποιήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 13 Ιανουαρίου 2015. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου, ημέρα της κοίμησής του. Πολλοί τον θεωρούν πλέον έναν από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Αγίους.
Πνευματικό έργο και καθημερινή διακονία
Το έργο του δεν ήταν θεαματικό ή δημόσιο. Δεν ίδρυσε οργανώσεις ούτε κατείχε υψηλές θέσεις. Η δράση του επικεντρωνόταν στην εσωτερική προσευχή και στη στήριξη των ανθρώπων που κατέφευγαν σε εκείνον για βοήθεια και καθοδήγηση.
Λόγος με ουσία
Στην Καλύβη του, χιλιάδες άνθρωποι από την Ελλάδα και το εξωτερικό έβρισκαν μια λέξη ανακούφισης. Ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε απλά, αλλά κάθε του λέξη είχε βάθος και δύναμη. Ανάμεσα στους επισκέπτες του ήταν και πρόσωπα κύρους – πολιτικοί, επιστήμονες και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί. Πολλοί τον αποκαλούσαν «διάφανο» άνθρωπο του Θεού, καθώς ένιωθαν ότι μπορούσε να δει βαθιά μέσα στην ψυχή τους χωρίς να του πουν τίποτα.
Στήριγμα για όσους πονάνε
Η ευαισθησία του για τον ανθρώπινο πόνο ήταν μεγάλη. Συγκινούταν με όσα του διηγούνταν και προσπαθούσε πάντα να ανακουφίσει τους ανθρώπους με λόγια πίστης. Έλεγε: «Ο πόνος εξαγνίζει τον άνθρωπο. Γίνεται προσευχή, και η προσευχή φέρνει τη θεία χάρη».
Τα θαύματα του Αγίου
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που αποδίδονται στον Άγιο Παΐσιο, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά την κοίμησή του. Θεραπείες, παρηγοριές, προγνώσεις – όλα αποδίδονταν στη θεία χάρη, ποτέ στον ίδιο. Ένα από τα πιο συγκινητικά περιστατικά αφορά τη θεραπεία ενός παιδιού με καρκίνο.
Στη δεκαετία του ’80, η μητέρα ενός μικρού παιδιού, του Γιωργάκη, που έπασχε από όγκο στον εγκέφαλο, επισκέφθηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο Άγιον Όρος. Ήταν συντετριμμένη και έκλαιγε. Εκείνος της είπε: «Μην κλαις, θα γίνει καλά το παιδί. Εγώ θα προσευχηθώ, κι εσύ να έχεις πίστη. Θα δείτε τι θα κάνει ο Χριστός και η Παναγία». Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα, λίγο πριν την επέμβαση, έγιναν νέες εξετάσεις. Ο όγκος είχε εξαφανιστεί εντελώς. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν.
Οι Έλληνες καλλιτέχνες που τον συνάντησαν και οι εμπειρίες τους μαζί του
Πολλοί γνωστοί Έλληνες είχαν επισκεφθεί τον Άγιο Παΐσιο όσο ήταν εν ζωή, ζητώντας τη συμβουλή, την προσευχή ή την καθοδήγησή του.